Ֆեյսբուքյան օգտատեր Վահե Սարգսյանն իր էջում գրել է.
«Երեկ ուշ երեկոյան Վրաստանի սահմանային ծառայության աշխատակիցները արգելել են Վրաստան մտնել ծնունդով Ախալքալաքից, ակադեմիկոս, ՀՀ ԳԱԱ պատմության ինստիտուտի տնօրեն, Ախալքալաքի պատվավոր քաղաքացի Աշոտ Մելքոնյանին։
Վերջինս թուրքագետ Աշոտ Սողոմոնյանի խմբի հետ ինքնաթիռով Երևանից մեկնել էր Վան, այնտեղից՝ Կիլիկիա և հետ վերադառնալիս է եղել մեքենայով, երբ Կարծախի վրացական անցակետի աշխատակիցները երկար սպասեցնելուց հետո թղթեր են ներկայացրել ստորագրման՝ այն մասին, որ Աշոտ Մելքոնյանի մուտքը Վրաստան արգելված է։ Երկար բանակցությունները չեն տվել իրենց արդյունքը, և վրացական սահմանային ծառայության աշխատակիցները առաջարկել են Մելքոնյանին հետ վերադառնալ Թուրքիա, դիմել այդ երկրում գործող դիվանագիտական մարմիններին։
Ակադեմիկոսի բոլոր փաստարկներին և դժգոհություններին, այն է՝ ինքը Ախալքալաքի պատվավոր քաղաքացի է, ծնունդով ախալքալաքցի, ՀՀ քաղաքացի է, իսկ Թուրքիայում բացակայում են ՀՀ դիվանագիտական հաստատությունները և այլն, վրացական կողմը որևէ կերպ չի արձագանքել և անընդհատ կրկնել է նույնը։
Ա․ Մելքոնյանն ստիպված հետ է վերադարձել սահմանային անցակետերի թուրքական մաս, որպեսզի մեկնի Թուրքիայի որևէ քաղաք, այնտեղից՝ Կիև, Կիևից՝ Երևան։
Սահմանի թուրքական մասից վերջինս կապնվել է Վրաստանում ՀՀ դեսպանություն։
Երկար սպասումներից և բանակցություններից հետո Վրաստանում ՀՀ դեսպանին հաջողվել է ստանալ թույլտվություն, որպեսզի Ա․ Մելքոնյանը հատի վրացական սահմանը և իր հայրենի Ախալքալաքով անցնելով, վերադառնա ՀՀ։
Առայժմ անհայտ է՝ այս թույլտվությունը մեկանգամյա՞ է, թե՞ ոչ։ Եվ, քանի որ այս խնդիրը նոր չի առաջացել, և Աշոտ Մելքոնյանն էլ միակ ՀՀ քաղաքացին չէ, ում մուտքը արգելվում է Վրաստան, ապա դժվար չէ կռահել, որ պատմաբան-ակադեմիկոսի՝ Վրաստան մուտքի արգելքի խնդիրը ևս դառնում է օրակարգային հարց։
Ավելորդ չեմ համարում նշելու, որ վրացի պատմաբանները, որոնց տարիներով քարոզել են, որ, իբր Ջավախքում ապրում է վայրենաբարո, վտանգավոր, անվստահելի և հակապետական հասարակություն, ուղղակի շշմած էին՝ տեսնելով բարձր քաղաքակրթություն, բարձր ընդունելություն, Վրաստանի ապագայի հանդեպ հավասարաչափ մտահոգություն, պարզապես հիանալի միջավայր, որը կեղտոտ և հիվանդագին քարոզչության արդյունքում օտարվել է հենց իրենցից՝ վրացիներից։
Վրացի պատմաբանները լավագույնս տեսան և խորությամբ ըմբռնեցին այս ամենը, ավելին, այս կարևոր և օդ ու ջրի նման անհրաժեշտ մթնոլորտը ձնագնդի նման նրանք այժմ տարածում են վրաց հասարակական և մտավոր շրջանակներում, և այս ամենի երախտավորներից մեկը հենց Աշոտ Մելքոնյանն է։
Ակադեմիկոս Աշոտ Մելքոնյանի ծնողների և եղբոր գերեզմաններն Ախալքալաքում են, նույն քաղաքում և շրջանում են ապրում նաև վերջինիս հարազատներն ու մտերիմները, և վրացական կողմը փայլուն գիտի այդ մասին։ Հետևաբար՝ այս պատճառաբանություններն առնվազն տարօրինակ են։ Մյուս կողմից՝ եթե Ա․ Մելքոնյանի պարագան մի կողմ դնենք, ապա իրավական տեսանկյունից ցանկացած քաղաքացի օրենքով սահմանված ընթացակարգով կարող է Վրաստան մտնել և դուրս գալ ամեն օր, և այս վերոնշյալ պատճառաբանությունը ոչ միայն տեղին չէ, այլև 21-րդ դարում անգամ ծիծաղելի է։
Մի բան պարզորոշ է՝ Վրաստանի հետ հարաբերություններում առկա գոնե տարրական խնդիրները ոչ միայն չեն լուծվում, այլև գնալով առաջանում են ավելի նոր, ավելի խայտառակ, երկու երկրների բարիդրացիական հարաբերությունների ծիրում չտեղավորվող խնդիրներ»։
