Ամուսլարի հանքի շահագործումը թոփ թեմաների շարքում կարծես թե առաջին շարքում է: Չնայած «Էլարդ» ընկերության եզրակացությանը հանքի շահագործման հնարավորության մասին եւ կառավարության ղեկավարի հայտարարությունը, քննարկումները շարունակվում են: Ընդ որում, ինչպես գրել էինք նախորդ հրապարակումներից մեկում, հանքի շահագործումը դարձել է ոչ միայն քաղաքական շահարկումների առիթ, այլեւ ոմանց համար ինքնադրսեւորվելու թեմա:
Հանքի շահագործման քննարկումների մի «շերտ» է նաև արտերկրում ապրող մեր հայրենակիցների արձագանքը, ընդ որում՝ թե ռուսաստաբնակ, թե այսպես ասած ամերիկաբնակ հայերն իրենց դժգոհությունը հայտնեցին: Նրանցից մեկն էլ ռոք երաժիշտ Սերժ Թանկյանն է, որը եւս դեմ է հանքի շահագործմանը եւ ընդհանրապես հանքարդյունաբերությանը:
Սփյուռքահայ մեր հայրենակիցների կարծիքը, անխոս, խոսքը կարևոր է մայր հայրենիքի իրադարձությունների մասին: Սակայն երբ հնչում է մտահոգություն, քննադատություն այս կամ երեւույթի՝ այս դեպքում Ամուլսարի հանքի շահագործման մասին, հարց է առաջանում՝ արդյոք Սերժ Թանկյանը կամ որեւէ այլ սփյուռքահայ մանրակրկիտ ծանոթացել է «Էլարդի» եզրակացությանը, այն մասնագիտորեն վերլուծել՝ իր խոսքը հիմնավոր դարձնելու համար:
Երկրորդ՝ արտերկրում ապրող մեր հայրենակիցները, երբ քննադատում են հանքի շահագործումը, անհասկանալի է՝ լուծման ի՞նչ տարբերակներ են առաջ քաշում: Ի վերջո, ճառ ասելը հեշտ է, զանգ կախելն է դժվար:
Տպավորություն չստեղծվի, թե չենք գնահատում Սփյուռքի օժանդակությունը կամ հակված ենք մտածելու, որ արտերկրում ապրելով հնարավոր չէ օգնել հայրենիքին:
Գերմանացիները, օրինակ, որեւէ ապրանք գնելիս միշտ հարցնում են՝ գերմանակա՞ն է: Թվում է, թե սա սովորական մի նախադասություն է, բայց իրականում պետականամետության մի ամբողջ դրսեւորում է եւ հարգանքի արժանի: Կարո՞ղ են սփյուռքահայերը եւս այսկերպ դրսեւորել իրենց աջակցությունը՝ գնելով, պրոպագանդա անելով հայկական արտադրանքը: Աջակցության մեկ այլ օրինակ էլ կարող է լինել սփյուռքի ֆինանսական միջոցները հայկական բանկեր տեղափոխելը, քանի որ եվրոպական մի շարք բանկերում քաղաքացին է վճարում պետությանը դրամական միջոցները պահելու համար: Իսկ Հայաստանում դրա դիմաց որոշակի փոխհատուցում է տրվում:
Եւ վերջում: Արձակագիր Վանո Սիրադեղյանը մի հանճարեղ խոսք ունի՝ հայը պատմական հայրենիքը գերադասում է իրական հայրենիքից: Արդյոք ժամանակ չէ այս թեզը, որը ցավոք սրտի, տասնամյակներով դարձել է մտածողություն, աստիճանաբար փոխվի: Բոլորս սկսենք խնամք ու հոգածություն դրսեւորել իրական հայրենիքին՝ ունենալով մեր ներդրումը երկրի զարգացմանը: Առաջին քայլը Հայաստան վերադառնալն է, որը բազմիցս կրկնել է նաև վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը:
2018 թ-ի թավշյա հեղափոխությունից հետո երկրի կառավարությունը, ի դեմս վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի, հայտարարեց. «Վերադարձի ժամը եկել է: Իմ վարչապետ ընտրվելն ինքնաբերաբար կնշանակի ձեզ հայտնի բոլոր տեսակի խոչընդոտների ու ապօրինությունների վերացում: Հայաստանի տնտեսական դաշտը սպասում է ձեր ներդրումներին»:
Եւ ուրեմն, հարգելի՛ սփյուռքահայեր, վերադարձե՛ք Հայաստան ձեր ֆինանսատնտեսական ռեսուրսներով, կարողություններով, ձեր ընտանիքով, դարձե՛ք Հայաստանի քաղաքացի, որպեսզի միահամուռ ուժերով կերտենք իրավական, զարգացած այն պետությունը, որի մասին երազել բաժակաճառերով խոսել եք արտերկրում տասնամյակներ շարունակ՝ օտարի կարգավիճակում: Ժամն է դա ի կատար ածելու, հակառակ դեպքում հեռվից քննադատությունները, տաքուկ անկյունում հայրենիքը սիրելը ծնում է հետեւյալ հարցը՝ ո՞վ եք դուք եւ ի՞նչ եք ուզում:
