AraratNews.am-ը շարունակում է ուսանողների հետ հարցազրույցների շարքը, որի նպատակը կրթության ոլորտում առկա բացերի, ուսանողական կյանքի առանձնահատկությունների, ուսումնական գործընթացի առավելությունների ու թերությունների վերհանումն է:
AraratNews.am-ի թղթակցի զրուցակիցը ԵՊՀ հայ բանսիրության ֆակուլտետի շրջանավարտ (բակալավր), ՀՀ ՊԿԱ քաղաքական կառավարման եվ հանրային քաղաքականության ամբիոնի քաղաքական ժուռնալիստիկա և PR տեխնոլոգիաներ կրթական ծրագրի մագիստրոս Հասմիկ Գրիգորյանն է:
Հասմիկ, կասե՞ք, թե ինչպես ընտրեցիք բանասերի մասնագիտությունը: Հասարակության մեջ տարածված կարծիք կա, որ յուրաքանչյուր հայ պարտավոր է հավուր պատշաճի տիրապետել իր մայրենի լեզվին ու հայ գրականությանը: Ձեր կարծիքով, բանասիրությունն ավելի շատ կոչո՞ւմ է, թե՞ մասնագիտություն:
Բանասերի մասնագիտությունն ընտրելը եղել է իմ՝ հայոց լեզուն և հայ գրականությունը շատ սիրելու արդյունքում: Դեռ վաղ տարիքից էի որոշել ընտրել այս մասնագիտությունը, քանի որ մյուս առարկաների համեմատ՝ այս առարկաներին ավելի սիրով ու պատասխանատվությամբ էի մոտենում: Ըստ իս, սեփական լեզվին և գրականությանը լավ տիրապետելը յուրաքանչյուր հայի պարտքն է, որովհետև լեզվից է ձևավորվում ՀԱՅ-ը, անհատը, և այս գործոնն է ազգային ինքնության գլխավոր նախապայմաններից մեկը:
Բանասերի որակավորում ունեցող անհատը մանկավարժական գործունեությունից զատ, ուրիշ այլ ոլորտներում կարո՞ղ է աշխատել:
Միանշանակ կարող է, քանի որ ինչպես նախորդ պատասխանում շեշտեցի, սեփական լեզվին հավուր պատշաճի տիրապետելը յուրաքանչյուրի պարտքն է և ցանկացած ոլորտում աշխատելիս մեծ առավելություն է տալիս: Առիթից օգտվելով ուզում եմ նշել, որ լեզվի և գրականության հանդեպ սերը պետք է սերմանել վաղ տարիքից և պայքարել, որ յուրաքանչյուրի օրվա անբաժան մասը դարձած սոցիալական ցանցերում հաղորդակցվելը չլինի լատինատառ: Կոնկրետ այս խնդրի լուծման դեպքում, ըստ իս, հնարավոր կլինի փոխել իրավիճակը:
Հասմիկ, Ձեզ գոհացնո՞ւմ է դպրոցներում հայոց լեզվի և հայ գրականության դասավանդման մեթոդաբանությունը: Կրտսեր սերունդն իր մայրենի լեզվին ըստ արժանվույն տիրապետո՞ւմ է:
Քանի որ դպրոցում չեմ աշխատում, գուցե սուբյեկտիվ լինի կարծիքս, բայց, այնուամենայնիվ, շփում ունենալով դպրոցական տարիքի երեխաների հետ, նկատել եմ, որ գրականության նկատմամբ ճիշտ մոտեցում չունեն և չունեն վերլուծական միտք: Կարծում եմ, որ երեխաների մեջ պետք է զարգացնեն վերլուծական մտածողությունը և հնարավորություն տան սեփական ընկալմամբ ամենը ներկայացնեն, այլ ոչ թե պարտադրաբար:
Հասմիկ, քաղաքական ժուռնալիստիկան ինչ-որ տեղ ընդհանրություններ ունի բանասիրության հետ, եթե հաշվի առնենք այն հանգամանքը, որ մեր լավագույն լրագրողների զգալի մասը բանասերներ են, բացի այդ՝ երկու ֆակուլտետներում առարկայական նմանություններ կան: Իսկ ի՞նչ կասեք PR-ի մասին. PR-ն ու բանասիրությունն ընդհանրություններ ունե՞ն:
Քանի որ ժուռնալիստիկան և PR-ը փոխկապակցված են, այստեղ գրագետ խոսքը, ճիշտ լեզվամտածողութունը գլխավոր նախապայմաններից են, ինչում անժխտելի մեծ է իմ առաջին մասնագիտության դերը:
ԵՊՀ հայ բանասիրության ֆակուլտետում դասավանդվող առարկաներից որո՞նք կարող եք առանձնացնել, որ հատկապես խոր հետք են թողել Ձեր մասնագիտական հոգեկերտվածքի ձևավորման հարցում:
Կոնկրետ առարկա չեմ կարող նշել, բայց 4 տարիների ընթացքում փորձել եմ յուրաքանչյուր առարկայից վերցնել այն, ինչն իմ` որպես անհատ ձևավորվելուն կնպաստի:
Հասմիկ, կարելի է ասել, որ Դուք Ձեր առաջին մասնագիտությամբ չեք շարունակել մագիստրատուրան: Այն անձանց, ովքեր բազային քաղաքագետներ չեն և ցանկանում են իրենց մագիստրոսական կրթությունը ստանալ ՀՀ ՊԿԱ քաղաքական կառավարման եվ հանրային քաղաքականության ամբիոնում, ի՞նչ կարևոր խորհուրդներ կտաք:
