Ֆուտբոլի պատմության մեջ շատ քիչ են այն ֆուտբոլիստները, որոնք աստվածային տաղանդ ունեն և նաև հաջողակ են: Քիչ են նրանք, որոնք իրենց տաղանդի շնորհիվ նորից ստիպում են սիրահարվել մի խաղի, որի 90 րոպեների ընթացքում էկրաններին են գամում միլիոնների և հենց այդ միլիոնների սրտերին ստիպում բաբախել նույն ռիթմով: Անկախ Հայաստանի պատմության մեջ դեռևս քիչ են այն ֆուտբոլիստները, որոնք հասել են եվրոպական բարձրակարգ ակումբներում խաղալու մակարդակին: Նրանցից առաջիններից մեկը Էդգար Մանուչարյանն էր: Նա օրեր առաջ հայտնեց, որ ավարտում է կարիերան հավաքականում, ինչն էլ առիթ հանդիսացավ հանդիպելու նրա հետ, իմի բերելու անցածը, խոսելու գտածի և կորցրածի մասին, անդրադառնալու ապագային: «Արմենպրես»-ը ներկայացրել է Հարցազրույց Էդգար Մանուչարյանի հետ։
Էդգար, ո՞ր տարիքում եք ձեզ հիշում ֆուտբոլի գնդակով, ինչպե՞ս սկսվեց ամեն ինչ:
-Երևի կլինեի 6 կամ 7 տարեկան: Փոքր տարիքից ահավոր շատ էի սիրում ֆուտբոլը, բայց չեմ կարող բացատրել, թե ինչու: Հիշում եմ` 6 տարեկան էի, բայց խաղում էի 10-11 տարեկան տղաների հետ: Այն ժամանակ բակերի առաջնություն կար, որտեղ միշտ ինձ վերցնում էին և խաղում էի հիմնական կազմում: Այն ժամանակ Մալաթիայի թիմում` մարզիչներից մեկը, ում անունը Հակոբ էր, սովորություն ուներ բակերով շրջել և գտնել լավ ֆուտբոլ խաղացող տղաների: Խոսեց մայրիկիս հետ, և ես գնացի նրա մոտ մարզվելու: Այդտեղից էլ սկսվեց ամեն ինչ, ես սկսեցի ավելի լուրջ վերաբերվել ֆուտբոլին:
-Պատանեկան տարիքում դուք այն բացառիկ ֆուտբոլիստներից էիք, որը մի քանի հավաքականներում էր խաղում: Ինչպե՞ս եք հիշում այդ օրերը:
—Պատանեկան տարիքը շատ լավ եմ հիշում, կարծես աչքիս առաջ լինի: Մի քանի հավաքականներում խաղալով ծանրաբեռնվածություն չկար: Ես ուզում էի խաղալ և շատ խաղալ: Միշտ հանդես եմ եկել ինձնից տարիքով մեծ տղաների հետ, սակայն երբեք չի խանգարել ինձ: Ինձ դուր էր գալիս խաղալ տարբեր տարիքային թիմերում և մրցել այնպիսի թիմերի դեմ, ինչպիսին Անգլիան, Իտալիան էին: Ինձ համար դա շատ մեծ փորձ էր:
—Ժամանակին առիթ ունեիք խաղալու լեգենդար ֆուտբոլիստների դեմ և կողքին, խոսքը Այաքսում անցկացրած ժամանակի մասին է: Ի՞նչ սովորեցրեցին այդ օրերը ձեզ:
-Մեծագույն փորձ էր խաղալ Այաքսում և այդպիսի լեգենդար ֆուտբոլիստների դեմ: Ամենակարևորը, որ սովորեցի` որքան էլ համաշխարհային ֆուտբոլի աստղ լինես, միևնույնն է պետք շատ աշխատես: Ակումբի փիլիսոփայությունը սովորեցի, ինչպես պետք է ճիշտ աշխատել պատանի ֆուտբոլիստների հետ: Կուզենայի, որ մարզչական աշխատանքի մեկնարկում մի քանի ամիս գնալ այնտեղ, առավել խորությամբ ուսումնասիրելու Այաքսը ներսից:
—Ձեր կարիերայի ընթացքում ամենամեծ դժվարությունը վնասվածքներն էին, ի՞նչ եք կարծում` ճակատագիրն այլ կլինե՞ր, եթե չլիներ այն չարաբաստիկ վնասվածքը Բարսելոնայի դեմ խաղում: Ինչպիսի՞ն կլիներ ձեր կարիերան ըստ ձեզ:
-Կյանքումս սովորել եմ ամեն վատ բանի մեջ դուրս բերել լավը: Չգիտեմ, եթե չլիներ այդ վնասվածքը, ես գուցե առհասարկ չմնայի Այաքսում և վերադառնայի: 13 րոպե շատ լավ խաղացի, բայց մինչև հիմա էլ պարզ չի, թե որքան կկարողանայի այդպես լավ տեմպի մեջ մնալ: Ես այն համարում եմ իմ կարիերայի մեկնարկը:
Ամբողջական նյութը՝ սկզբնաղբյուրում:
