«Մարդ ու անասուն իրարից ջոկվում են հիշողությամբ:
Հիշողությունը դրած է անասունի ու մարդու արանքում: Հիշողության մեջ ես՝ ուրեմն վառվում ես, մարդ ես, հաշիվներ ունես, անհանգիստ ես և հիշողության մեջ չես՝ հրեն բաց դաշտում կովն արածում է առանց հիշողությունների, իսկ հորթին երեկ են
մորթել: Էն ծառը թե հիշողություն ունի՝ քոնոնք էլ ունեն:
Քոնոնց կտրում են, մորթում են, զրկում են, ծաղրում են և
քոնոնք իրենց հիշողությունից փախչում են, և նորից կզրկվեն
ու նորից կզրկվեն ու նորի՛ց, ու նորից հիշողություն չեն ունենա,
որովհետև վախենում են ծաղրին բռունցքով ու զրկվելուն
կտրելով պատասխանել…
Ասում եք սեր, ասում եք սիրում ենք:
Սիրում եք, քանի որ կծելու, կոտրելու, զրկելու, ատելու
տղամարդկություն չունեք,և դուք վախենում եք ատելուց: Դուք
ձեր սերը թաշկինակ եք անում, կապում աչքներիդ, որովհետև
վախենում եք բաց աչքերով նայել ու ատել և հանկարծ
կտեսնեն, որ ատում եք, ու կտան կսպանեն…»:
Հատված՝ Հրանտ Մաթևոսյանի «Ծառերը» պատմվածքից:
