Հերթական անարդարության ու մեր հանրապետությունում արդեն սովորական դարձած պարապություն ու անճարություն կոչվող չարիքից կոփված ու ձեւավորված մեկի զոհն է Աշոտ Մանուկյանը, ով ընդամենը մարդկային սովորական քայլ էր կատարել օտարի հանդեպ` նրան տուն հրավիրելով եւ նրա հիվանդ ու քաղցած երեխային կերակրելով…
Աշոտ Մանուկյանն ու Կարեն Գենաշվիլու Օհանյանն ընկերներ չէին: Պարզապես ընդհանուր ծանոթ ունեին (Կարենի կնոջ եւ նրա ընկերուհու հարեւանուհին): Ընդհանուր ծանոթը կին էր, ում բարոյական նկարագիրն ավելի ուշ պարզվեց: Ամեն ինչ սկսվել էր ավելի վաղ, եւ հենց նույն Կարեն Օհանյանի ընտանիքից: Կարենը Վանաձորից էր, ամուսնացել էր արմավիրցի Անահիտի հետ: Նրանք իրենց համատեղ կյանքում երեք զավակ էին ունեցել, սակայն կնոջ ազատ կյանք վարելու պատճառներով նրանք ամուսնալուծվել էին, ինչի արդյունքում Անահիտը զավակներից երկուսին իր հետ էր պահում, երրորդին թողել էր ամուսնու` Կարենի մոտ: Կարենը, ով ինքն էլ դեռ երիտասարդ, սակայն արդեն երկրորդ կարգի հաշմանդամ էր, իր անառողջ զավակի հետ մնացել էր միայնակ: Երեխայի վիճակի կտրուկ վատացումից հետո բժիշկները նրան ասում են, որ փոքրիկին մայրական խնամք է հարկավոր: Կարենն արդեն մի քանի անգամ գնացել էր կնոջ հետեւից Արմավիր՝ իր եւ Աշոտի վարձակալած տան հարեւանուհի Ինդիրայի տուն, որտեղ Ինդիրայի հետ համատեղ բնակվում էր նաեւ իր կինը` Անահիտը: Այս անգամ էլ Կարենը բժշկի խորհրդով երեխայի հետ միասին հենց հիվանդանոցից գնում է Անահիտի մոտ` պատմելու երեխայի վիճակի մասին: Ի դեպ, Ինդիրայի եւ Անահիտի վարքի համբավն արդեն հայտնի էր ողջ Արմավիրի մարզում, էլ չասած այն մասին, որ նրանք արդեն հասցրել էին անգամ «1-02» հաղորդաշարի «հյուրերը» լինել: Ասում են, որ նրանք զբաղվում էին անբարո գործունեությամբ, եւ նրանց հաճախորդների սկանդալներն ու անգամ նրանց որջից հնչած կրակոցները բնակիչներին խուճապի մեջ էին գցում:
Ինդիրան Աշոտի հարեւանուհին էր: Այնպես էր ստացվել, որ Աշոտը, աշխատանք չունենալով, Քարակերտ գյուղից (իր բնակավայրից) մեկնել էր Արմավիր` աշխատանք փնտրելու, որպեսզի կարողանար ինչ-որ կերպ պահել ընտանիքը՝ հաշմանդամ եւ երեւանյան հիվանդությամբ տառապող մորը, փոքրիկ զավակին, վատառողջ կնոջն ու անչափահաս եղբորը (որն Աշոտի դատապարտվելուց հետո ստիպված թողել է դպրոցը եւ աշխատում է գյուղում, որպեսզի կարողանա մոր համար դեղորայք գնել): 2013թ. հոկտեմբերի 8-ին աշխատանքից հոգնած տուն վերադառնալիս Աշոտն իր տան մոտ տեսնում է Կարենին` երեխայի հետ: Կարենն Աշոտին պատմում է իր «դարդը»: Այնուհետեւ ավելացնում, որ եկել է իր երեխայի մոր հետեւից, քանի որ երեխայի վիճակը ծայրաստիճան վատ է, իսկ Ինդիրան նրան ներս չի թողնում` ասելով, որ Անահիտն աշխատանքի է, իսկ ինքը չգիտի, թե նա որտեղ է աշխատում: Ինդիրան հայտնում է նաեւ, որ թե՛ ինքը, եւ թե՛ Անահիտը արգելում են Կարենին իրենց տուն ոտք դնել: Կարենն Աշոտին տրտնջալով հայտնում է նաեւ, որ երկար ճանապարհից երեխան լավ չի զգում եւ քաղցած է: Աշոտն այդ լսելով` առաջարկում է գնալ իր վարձակալած տունը (որտեղ ապրում էր իր կնոջ ու երեխայի հետ), մի կտոր հաց ուտելու, ապա ասում է, որ իր տեղեկություններով` Անահիտն աշխատում է «Արմավիր» ռեստորանում:
Շարունակությունը՝ թերթի այսօրվա համարում
