Սասունցի Սասուն Ասատրյանն արդեն 21 ամիս է՝ ծառայում է: Հադրութում է: Սասունի հետ նույն գյուղից ենք՝ Կաքավաձորից (Արագածոտնի մարզ), ավելին՝ նույն թաղամասից: Այս օրերին, երբ աշխատանքից հետո գնում եմ տուն, մայրիկիս խնդրում եմ պատմել, թե մեր գյուղի զինվորներից ովքեր են զանգել, ումից ինչ նորություն կա: Հանդարտվում եմ, երբ լսում եմ՝ տղաներից տեղեկություն կա: Այսօր կարողացա ինքս Սասունի հետ խոսել:
Վախվորած հարցնում եմ՝ ինչպե՞ս ես, մտքում մտածելով, թե այս իրավիճակում ի՜նչ ավելորդ հարց եմ տալիս: Պատասխանում է՝ շատ լավ: Ժպտում եմ: Այնքան ինքնավստահ է ասում:
-Ո՞նց եք: Ի՞նչ վիճակ էր Ձեզ մոտ այս օրերին:
-Չէինք քնում բոլորս… սպասում էինք՝ շարժ լիներ, ոչնչացնեինք դրանց:
—Շա՞տ էին կրակում:
-Այո՛:
—Մո՞տ էին ձեզ:
-Ուզում էին մոտենալ, բայց չէին կարողանում:
—Դիրքերո՞ւմ էիք անընդհատ:
-Հա, բա էլ ո՞ւր (ժպտում է -հեղ.)
—Ինչի՞ց էինք խոսում ընկերներով, վախի զգացողություն կար՞:
-Կհավատա՞ս, որ ասեմ, վախ հասկացություն չկար: Ամեն գնով պատրաստ էինք վերջակետ դնել:
-Ի՞նչն էր ամենաշատը Ձեզ անհանգստացնում:
-Որ դիրք չկորցնենք:
—Չեք կորցրել, չէ՞:
-Չէ, չէ, ասա մեռնեինք էլի (ծիծաղում է-հեղ.):
—Խելա՜ռ:
-Երդվում եմ՝ ճիշտ եմ ասում:
-Ապրիլի 7-ն է, մայրիկիդ ու մնացած զինվորների մայրերին կշնորհավորե՞ս:
-Հիմա դիրքերում ծառայում եմ հայրենիքիս, մեր մայրերի, քույրերի ու սիրելի աղջիկների համար: Թող երբեք չտեսնեն տխրություն, լինեն առողջ ու երջանիկ, իսկ արցունքները միայն երջանկության արցունքներ լինեն: Թող չտխրեն ու չարտասվեն, որ իրենց որդիները ծառայում են, այլ միայն հպարտանան:
—Զգույշ կլինե՛ս:
-Հա՜ …
Շողիկ Գալստյան
