Ինչպես Հասմիկ Համբարձումյանը գիշերը մենակ թողեց երեխային, եւ ինչո՞ւ էր Մհեր Արշակյանը սպիտակ վարդերը թողել լվացարանում

Մարտի ութը աշխատանքային օր չէ, բայց ոչ լրագրողների համար: Ինչպես բոլոր տոնական օրերին, այսօր եւս լրագրողներն աշխատում  են, ընթերցողներին, հեռուստադիտողներին, եւ ռադիոունկնդիրներին մատուցում  օրվա կարեւոր իրադարձությունների  համառոտ նկարագիրը: Այսօր մամուլի էջերում թերեւս կգերակշռի շնորհավորական նյութերը:

Լրագրողները միշտ իրադարձության  վայրում են, իսկ ինչպիսին են մայր- լրագրողները աշխատանքից դուրս: Մարտի ութը լավագույն առիթն է զրուցելու հենց մեր գործընկերների հետ: Այս անգամ ոչ թե իրենք են հարցեր տալիս, այլ պատասխանողի դերում են:

Մասնագիտությամբ լրագրող, շարքի առաջին զրուցակիցը Հասմիկ Համբարձումյանն է: Երկու երեխաների մայր է: Հասմիկի ընտանիքում միայն ինքը չէ, որ լրագրությամբ է զբաղվում: Մհեր Արշակյանը՝ Հասմիկի ամուսինը եւս լրագրող է: Մի ընտանիքում երկու լրագրող… գուցե շատ է, բայց Հասմիկն հակառակն է պնդում:

Լրագրող – մայր: Մեզ հետ զրույցում Հասմիկն անկեղծանում է մայր լինելը որոշակի խոչընդոտներ է ստեղծում մասնագիտական պարտականությունները կատարելիս: Շտապենք տեղեկացնել խոսքը հաճելի խոչընդոտների մասին է, որոնք մեր գործընկերը հաղթահարում է:

Հասմիկ  որպես լրագրող- մայր, որքանով է խոչընդոտում ծնող լինելը  մասնագիտական պարտականությունները կատարելիս:

Ոչ միայն լրագրության, այլ իմ կարծիքով ցանկացած ասպարեզում էլ ընտանիքը որոշ արգելքներ ստեղծում է այն առումով, որ լիարժեք չի լինում սիրած գործիդ նվիրումը ու դա արդեն կիսում ես մեկ այլ նվիրականի` ընտանիքի հետ: Այս վերջինը պահանջում է առավելագույն խնամք, ուշադրություն, ժամանակ: Անկեղծ ասեմ, որոշ խոչընդոտներ ստեղծում է մայր լինելը, բայց հաճելի խոչընդոտ է, որովհետև կողքիս են ձագուկներս, ամուսինս: Ի դեպ, մեզ` լրագրողներիս հատուկ «դրայվն» էլ անպակաս` վազում եմ գործից տուն, ճանապարհին «հավաքելով» (դպրոցից, դայակից) տնեցիներին ու անցնում կենցաղային գործերին: Այս ընդհանուր օրինաչափությունից  դուրս, ճիշտ է, հաճելի բացառություններ ևս պատահում են:

Ինչպես արդեն նշեցինք Հասմիկի ընտանիքում եւս մեկ լրագրող կա: Մեր գործընկեր Մհեր Արշակյանը:  Ամուսիններին հաճախ ենք տեսնում Ազգային Ժողովում (խորհրդարանում հավատարմագրված լրագրողներ են): Հիմնականում առանձին են գալիս, քիչ խոսում իրար հետ քննարկումներ  գրեթե չեն անում:

Լրագրող ամուսիններն արդո՞ք քաղաքականությունը տեղափոխում են տուն:

Հասմիկ ձեր ընտանիքում եւս մեկ լրագրող կա,  աշխատանքից դուրս աշխատանքի մասին հաճախ ե՞ք խոսում, քննարկումներ անում, նաեւ վիճում:

Մհերն ինձ համար սկզբում ուսուցիչ էր, հետո դարձավ ամուսին, հիմա գործընկեր ամուսիններ ենք: Հիմա էլ իմ նյութերին ամենակարևորն ինձ համար Մհերի գնահատականն է: Իսկ աշխատանքից դուրս հետաքրքրվում ենք` ով ինչ է արել, փոքրիկ հաշվետվություն ներկայացնում իրար: Տանն «աշխատանքային քննարկումներ» էլ ենք ունենում` էս գործիչն էս հայտարարությունն արեց, մյուսն արձագանքեց և այլն, ու դրանք հաճախ ավարտվում են վեճով: Մեկ-մեկ ինքս ինձ խոստանում եմ գործը տուն չբերել, բայց, անկեղծ, դեռ չի ստացվում:

Հասմիկն երկու աղջիկների մայր է: Տարբեր իրադարձություններ լուսաբանելիս, մեկ – մեկ լսում ենք, թե ինչպես է Հասմիկը պատմում իր աղջիկներից: Դեմքն այդ պահին ավելի է պայծառանում: Երկու գեղեցկուհիների մայրիկը, խոստովանում է կյանքը փոխվեց երբ լույս աշխարհ եկան նրա դուստրերը:

Ինչ փոխվեց ձեր կյանքում, երբ լույս աշխարհ եկան  ձեր բալիկները:

Հիմա ինչ ասեմ, կթվա ստանդարտ, բայց շատ բան է փոխվում` ավելի լուսավոր է դառնում օրդ, աշխույժ, արթնանում ես, կողքիդ ժպտուն աչքերով քնած փոքրն է ավելանում, պարտականություններդ են մեծանում ու էդպես շարունակ: Արսինեն` փոքրը, ամբողջացրեց մեզ:

Հասմիկն արդեն նշել էր, մասնագիտությունը երբեմն խոչընդոտներ  է ստեղծում: Այստեղ հիշում ենք լրագրողի կյանքը: Երբեք չգիտես, որտեղ կլինես, որ ժամին եւ ինչ իրադարձություն կլուսաբանես: Հասմիկը բացառություն չի կազմում:

Եղել է իրավիճակ, երբ ստիպված եք եղել թողնել երեխաներին մենակ տանը, եւ շտապել իրադարձության վայր:

Այո, մեկը շատ լավ եմ հիշում. Այն ժամանակ երեխան մեկն էր, կեսգիշերն անց, թողեցի քնած ու վազեցի հիվանդանոց, որտեղ հրազենային վիրավորումով տեղափոխվել էր Պարույր Հայրիկյանը: Նրա դեմ, հիշում եք, մահափորձ էին կատարել:

Մասնագիտությունը Հասմիկին մի փոքր խիստ է դարձրել: Այո լրագրությունում փափուկ լինել չի հաջողվում:

Ինչպիսի մայր եք:

Այս հարցի պատասխանը, Փայլակ ջան, Մհերը և երեխաները կտան: Մարիամիկը, վստահ եմ, կասի խիստ մամա եմ: Դե, մեղմ, հանգիստ ու համբերատար Մհերի համեմատ, ես իհարկե, խիստ կլինեմ :

Սպիտակ վարդեր, ահա թե ինչ նվեր է մատուցել մեր գործընկեր Մհերը՝ լրագրող կնոջը: Հասմիկն այդ նվերը խոստովանում է երբեք չի մոռանում:

Ինչ նվեր է մատուցել լրագրող ամուսինը ձեզ, որը  կհիշեք թերեւս ամբողջ կյանքում:

Մհերը դժվար հիշի, բայց ես շատ լավ եմ հիշում: Ընկերուհիներիս պատմում էի, ծիծաղում էինք: Նրա նվիրած միակ ծաղիկները` սպիտակ վարդերն եմ հիշում: Բա նվիրելու ձևը` մտնում եմ տուն, ինձ տանում է բաղնիք ու ցույց տալիս լվացարանի մեջ դրված սպիտակ վարդերը: Նա հմուտ չէ նվերներ տալու հարցում, չունի երակայություն և ամենակարևորը` ճաշակ: Տալիս է գումար, ես ինձ համար գնում եմ այն, ինչ պետք է: Որոշ ժամանակ փորձում էի փոխել նրան, բայց հասկացա` անիմաստ է: Ի վերջո, ինքը նաև այդպես է ինձ սիրելի:

Իսկ քանի որ լրագրողների մեծ մասն ամուսնացած չէ, Հասմիկը խորհուրդ է տալիս առանց երկար մտածելու ամուսնանալ: Խոսքն ուղղում է հատկապես աղջիկ լրագրողներին, եթե սիրում եք լրագրողի, ուրեմն երջանկությունը կայացած է: Լրագրողը՝ լրագրողին թերեւս ճիշտ կհասկանա:

Ձեր շնորհավորական խոսքը մայրության եւ գեղեցկության տոնի առթիվ, նաեւ այն լրագրողուհիներին, ովքեր դեռեւս չեն կայացրել իրենց կյանքի «ճակատագրական» որոշումը:

Կանանց տոնի առթիվ մաղթում եմ, որ կանայք միշտ ժպտան, լինեն սիրված ու շրջապատված ուշադրությամբ: Իսկ հատուկ լրագրող գործընկերուհիներիս կասեմ հետևյալը` եթե ունեք լրագրող սիրելի, առանց մտածելու ամուսնացեք նրանց, հետ: Նրանք ձեզ լավագույնն են հասկանալու, քան այլք: Իսկ եթե չունեք, փնտրեք նրանց մեջ Ձեր երկրորդ կեսին ու թող այդ փնտրտուքը երջանիկ ելքով ավարտվի:

Փայլակ Ֆահրադյան