«Հայ զինվորը նշաններով ինձ իր մոտ էր կանչում». ռազմական լուսանկարչի օրագիրը

Ռազմական լուսանկարիչ Ջեք Փիքոնեն տարբեր երկրների ռազմական թատերաբեմերում է եղել, այդ թվում` Լեռնային Ղարաբաղում: Հենց ղարաբաղյան պատերազմն է եղել պատերազմում աշխատանքի նրա առաջին փորձը:

Al Jazeera Magazine-ում հրապարակած իր օրագրում լուսանկարիչը նշում է, որ շատերը կարծում են, որ այսպիսի աշխատանք ընտրում են ադրենալինի համար, սակայն ինքն անձամբ  է ընտրել  այս աշխատանքը մի շարք պատճառներով: Դրանցից մեկն էլ ավստրալական թերթում տաղտկալի,անհետաքրքիր աշխատանքն է եղել:«Ժամանեցի Ղաաբաղ 1992 թվականին, երբ 30 տարեկան էի և պատրաստ էի պատասխանել այն հարցին, որ իմ մեջ տարիներ շարունակ հասունանում էր. կարո՞ղ եմ արդյոք կորցնել գլուխս բառիս իրական և փոխաբերական իմաստով` լուսանկարելով պատերազմող զինվորների հրաձգությունը»,- նշում է Փիքոնեն:

«Շարժվում էի լեռան ստորոտի  խրամատներում գտնվող հայ զինվորների ուղղությամբ, երբ ստացա հարցիս պատասխանը: Լեռը հանկարծակի դղրդաց կրակոցների և գնդացիրի ձայներից: Մուգ թանաքագույն ամպերը հառնեցին դեպի երկինք: Ոչ խորը անցքը դարձավ կրակոցներից իմ միակ պատսպարվելու վայրը: Հիշում եմ, որ պառկած մտածեցի, որ այս վայրը չափազանց գեղեցիկ է պատերազմի թատերաբեմ լինելու համար և, իհարկե, գեղեցիկ վայր է մահանալու համար: Այդ պահին նայեցի դեպի վեր և տեսա հայ զինվորի, որը ձեռքի նշաններով ինձ հորդորում էր իր մոտ վազել: Նրա խրամատն ինձանից ընդամենը 80 մ հեռավորության վրա էր, սակայն այդ ժամանակահատվածը անվերջություն թվաց: Բեկորային վնասվածքներ ստացա գլխիս և մեջքիս ստորին հատվածու: Սիրտս ուժգին բաբախում էր, ադրենալինը բարձրանում էր մարմնովս, և ես զգացի վերածնման էյֆորիայի հենց այս տեսակը, որն անցնում է, երբ հաջողվում է մահից փախչել»,- եզրափակում է լուսանկարիչը: