Ցավում ենք ու հպարտանում: Վերջին օրերին հայկական մամուլի էջերում այս արտահայտությունն է գերակշռում: Հայրենիքը պաշտպանելու սուրբ գործին հայ նվիրյալներն են զոհվում:
Ապրիլի երկուսի առավոտը խաղաղ չէր: Մեկ շաբաթ է՝ պատերազմ է: 1994 թվականի զինադադարն այլեւս ուժի մեջ չէ: Անկեղծ լինելու համար նշենք, որ այն երբեք էլ չի գործել: Չհաստատված խաղաղությունը կյանքեր է խլում, խլում հայ քաջորդու կյանքը:
18-ամյա երիտասարդներ, տղաներ, ովքեր բազմաթիվ երազանքներ ունեին՝ յոթ օր է երկնքից են հետեւում , թե ինչպես են իրենց մարտական ընկերները շարունակում արիաբար կռվել թշնամու դեմ: Նրանք զոհվել են, որպեսզի իրենց մայրերն ու քույրերը, որպեսզի հայ ժողովուրդն ապրի խաղաղ:
Օրեր առաջ Կոնդի Սուրբ Հովհաննես եկեղեցին դարձյալ մարդաշատ էր: Վերջին օրերին բոլոր եկեղեցիներն են մարդաշատ: Հայ ժողովուրդը հրաժեշտ է տալիս Հերոսներին: Եկեղեցի տանող աստիճանները սովորականից դժվար է դառնում բարձրանալը՝ մարդկանց քայլերը դանդաղ են առաջ շարժվում, գլուխները կախ են, աչքերը՝ խոնավ. եկեղեցու ներսում հայ Հերոսն է: Գիտակցումը մեկն է՝ նա զոհվել է, որպեսզի ապրենք մենք:
Հիմա բոլորս ենք աղոթում, աղոթքը բոլորին լուռ միացնում է իրար, ցավը մեղմելու միակ տարբերակն աղոթքն է առ Աստված: Փառք քեզ, հերոս, փառք քեզ, հայ զինվոր:
Մենք՝ ապրողներս նրանց ենք պարտական: Երեւանի, հանրապետության մյուս քաղաքների առավոտը խաղաղ է բացվում հայ Հերոսի շնորհիվ:
100-ից ավելի վիրավոր… Արտահայտությունը լսելիս աչքերդ ակամայից խոնավանում են: Նրանք պարտավոր են ապաքինվել, նրանք` մենք ենք: Վիրավոր առյուծը վտանգավոր է, սա առաջին հերթին պետք է գիտակցի հակառակորդը: Հայ զինվորի ոգին բարձր է, հարվածը՝ մահացու: Սա պետք է գիտակցեն նաեւ Հայաստանի ռազմավարական գործընկեր համարվող պետությունները:
Անհետ կորածներ…. Հայ քաջորդուն տանը սպասում են: Մեկին՝ ծնողները, մյուսին՝ սիրած աղջիկը, երրորդին՝ նորածին որդին: Նրանք սահմանի ներսում եւս անելիք ունեն:
Խաղաղություն հայկական երկու պետություններին, զոհվածներին՝ հավերժ փառք, վիրավորներին՝ շուտափույթ ապաքինում:
Ցավում ենք ու հպարտանում…
Փայլակ Ֆահրադյան
