Araratnews.am-ի զրուցակիցն է «Կարին» ազգագրական երգի ու պարի համույթի գեղարվեստական ղեկավար Գագիկ Գինոսյանը:
-Պարոն Գինոսյան ապրիլյան զարգացումները մեկ անգամ եւս ցույց տվեցին ՀՀ իշխանությունների ցոփ ու շվայտ կյանքը: Այս օրերին հասարակությունը բարձրացնում է այն խնդիրները, որոնք առկա են պաշտպանական համակարգում. օրինակ զենք գնելու գումար չկա, բայց դղյակ կառուցելու համար կա:
-Տարիներ շարունակ կեղծվում են ընտրություններ, տարիներ շարունակ կաշառքներ են բաժանվում, եւ այսպես շարունակ: Այդ ամենը մի օղակն է, ինչ-որ կատարվում է: Չեմ կարծում, որ դա ինչ-որ առանձին երեւույթ է. դա ընդհանուր մի մեծ խնդրի մի բաղադրիչն է, եւ զարմանալի չէ: Հայաստանում կա արտագաղթ: Ինչու՞ ՀՀ քաղաքացին խաղաղ ժամանակ հեռանում է, իսկ պատերազմի ժամանակ գալիս է կռվելու, եթե այդ մարդը պատրաստ է իր կյանքը զոհաբերելու իր հայրենիքին, ոնց է լինում, որ ինքը պատրաստ չէ ապրել իր հայրենիքում: Նշանակում է՝ ինչ պայմաններ ենք մենք ստեղծել, որ ինքը հայրենիքում չի կարող ապրել, բայց պատրաստ է հանուն հայրենիքի զոհվել: Այս ամենը համակարգված խնդիրներ են: Այնպես չէ, որ մենակ բանակի փողն են գողացել, կամ այդ գումարներն են դարձել մեքենա, առանձնատուն: Տնտեսությանը, մշակույթին , բոլոր ոլորտներն էլ վատ վիճակում են: Պատերազմի ժամանակ մենք տեսանք բանակի բացերը, բայց որեւէ մեկը փորձե՞լ է տնտղել մյուս ոլորտները, ուղղակի պատերազմը ջրի երես հանեց բանակի խնդիրները, որ զենքերը հնամաշ են:
-Բայց ԱԺ նախագահ Գալուստ Սահակյանն ասում է, որ 80-ականի զենքերը կառուցողական են:
-80-ականների մեքենաները եւս բավականին կառուցողական մեքենաներ են: Դրանք շատ արագ չէին երթեւեկում, վթարները քիչ էին եւ մահացու ելքերը շատ ավելի քիչ: Թող երթևեկեն 80-ականների մեքենաներով: Ինչի են հիմա մենաստաններ կառուցում եւ թամանյանական Երեւանը աղճատում:
Մեր երկրի ապագայի, այդ թվում՝ մեր երեխաների կյանքի հաշվին է արվում այդ ամենը, որովհետեւ, եթե ես չեմ կարողանում իմ մշակույթը բավարար չափով որակյալ, ներկայանալի դարձնել եւ իմ ազգի, եւ իմ ապագայի համար, նույն երեւույթն է: Եթե ես իմ արտաքին հարաբերությունների համար բավարար գումար չեմ հատկացրել, եւ եթե արտաքին գերատեսչությունը բավարար քարոզչական աշխատանք չի կատարել, եւ ամբողջ պատերազմի ընթացքում բողոք էր, որ միայն անգլալեզու ադրբեջանական տեղեկատվություն է գալիս: Տարբեր երկրներից զանգում ասում են, որ Հայաստանից ոչ մի անգլալեզու նյութ չի հրապարակվում, ի՞նչ է կատարվում, ինչի՞ են լռում: Դա էլ մի տեսակ պատերազմ է:
-Դիրքեր կային, որտեղ փամփուշտները վերջացել են եւ բահերով են կռվել…
-Այո, թող զենքը լիներ, թեկուզ 80-ականի, բայց այդ զենքն էլ չկար: Բայց այնպես չէ, որ այդ տղան միայն այդ դիրքում զոհվելու խնդիրն էր, տղեն զոհվեց դիրքում, բայց տղեն հերոսանալով ինքն իրեն նահատակելով կերտեց հաղթանակ, բայց արդյոք այդ հաղթանակը դիվանագիտական ասպեկտով ամրագրվե՞ց: Եթե մենք հերթական անգամ դիվանագիտական պարտություն կրենք, ինչը որ արձանագրվել է 94 թվականին: Այն զինադադարը, որի հետեւանքները կրում ենք: Հիմա մենք նորից այդ իրադրության առաջ կանգնեցինք: Հայ զինվորը օրեր շարունակ իր կյանքը վտանգեց, թույլ չտալու համար, որ հակառակորդը ներխուժի, մեկ էլ նորից գերտերությունների, եռանախագահների, չգիտեմ ում կողմից, ովքեր չորս օր լռում էին, երբ որ մարդկանց էին գլխատում, լռում էր մեր դիվանագիտությունը: Ո՞ւր են նրանք: Երբ որ հանկարծ հայկական ուժերը անցնում են հակահարձակման, մեզ կասեցնում են, ասում են՝ հոպ պետք է զինադադար, հրադադար քննարկենք եւ այլն: Սա ում պարտությունն է: Հայ զինվորի, թե՞ հայ դիվանագիտության: Միթե նույն գումարը չի մսխվել եւ դրա պատճառով չէ՞, որ մեր դիվանագիտությունը, քաղաքական էլիտան բարձր մակարդակի չէ:
-Հերմինե Նաղդալյանը հայտարարում էր տարածքներ զիջելու մասին:
-Նրանք իրավունք չունեն պաշտոնավարելու, եթե հայտարարում են, որ տարածքներ կան, որոնց մենք չենք հավակնում եւ պետք է վերադարձնենք: Որեւէ մեկը եթե չի հասկանում ինչ է տարածք, ինչ է հայրեինք… Սոս Սարգսյանը ասում էր. ադրբեջանցու համար Արցախը տարածք է, մեզ համար՝ հայրենիք: Հիմա այդ հողակտոր ասվածը, որ իրենք ասում են կա վերադարձնելու, իրենց համար դա գուցե հողակտոր է, բայց իսկական հայի համար հայրենիք է, եւ չի կարելի իրենց քմահաճույքով աշխատել:
Հարցազրույցը՝ Փայլակ Ֆահրադյանի
