Աստղիկն ավելի քան մեկ տասնամյակ է, ինչ աշխատում է Ներքին Կարմիրաղբյուր գյուղի մանկապարտեզում` որպես դաստիարակ: Araratnews.am-ի լրագրողի հետ զրույցում նա պատմել է երեխաներին պաշտպանելու ու պաշտպանվել սովորեցնելու իր ամենօրյա գործի մասին:
-Ինչո՞վ են սահմանամերձ գոտու երեխաները տարբերվում մյուս գոտիներում ապրող երեխաներից:
-Ամենաառաջինը, որ կարելի է առանձնացնել, այն է, որ այստեղ երեխաներն ապրում են միշտ վախը սրտերում: Քանի որ միշտ էլ վտանգը կա։ Երեխաները փոքր են, բայց հասկանում են դա: Փոքր են, բայց հոգեպես կարծես մեծացած լինեն: Միշտ մեր երեխաները տարբերվում են, ինչը շատ ցավալի է ինձ համար:
-Վտանգը հատկապես ե՞րբ եք զգացել:
-Մի քանի տարի առաջ իմ զույգ երեխաները խաղում էին դրսում, ես ներսում պարապմունք էի անում: Հենց այդ ժամանակ երկու կրակահերթ լսվեց: Ես միանգամից դուրս եկա, բալիկներս արդեն վազում էին դեպի ինձ: Հենց այն տեղում, որտեղ նրանք խաղում էին, ընկավ երկու փամփուշտ: Չեմ կարող նկարագրել իմ ապրումներն այդ պահին թե որպես մայր, թե որպես դաստիարակ:
— Ինչպե՞ս եք երեխաների մեջ սերմանում հայրենասիրության ոգին։
-Ես նախապատվությունը տալիս եմ հայրենասիրական բանաստեղծություններին ու երգերին ու իմ սաներին նույնպես առաջին հերթին դա եմ սովորեցնում: Հիմնականում խաղաղության մասին:
-Սովորաբար իրենց երազանքների մասին խոսելիս, երեխաներն ի՞նչ են ասում:
— Քանի որ նրանք միշտ շրջապատված են զինվորականներով, իրենք երազում են զինվորական դառնալ:
-Ո՞րն է Ձեր տված ամենակարևոր պատգամը սաներին:
-Անկախ նրանից, թե որտեղ են ապրում, միշտ էլ վտանգը կա: Սահմանամերձ գոտին առանձնանում է նրանով, որ ամեն րոպե երեխաներին սովորեցնում ենք, որ լինեն ուշադիր, լինեն զգոն: Լավ սովորեն, լավ մարդ դառնան ու երբեք չմոռանան իրենց հայրենի գյուղը:
