Lragir.am Սերժ Սարգսյանի ամանորյա ուղերձում ասվում է, որ 2014 թվականին «շենացնելու ենք մեր գյուղերն ու քաղաքները, ծաղկեցնելու ենք մեր հողի ամեն մի քառակուսի մետրը, օտար եզերքներից տուն ենք վերադարձնելու մեր հարազատներին»: Սա էմիգրացիայի ցավոտ թեմային երկրի ղեկավարության սակավաթիվ անդրադարձերից մեկն է: Սակայն այս անգամ էլ Սերժ Սարգսյանը մեկնածներին կոչ չարեց վերադառնալ եւ միասին «շենացնել մեր գյուղերն ու քաղաքները»:
Էմիգրացիայի խթանումը Հայաստանում ղեկավար պաշտոններ զբաղեցնող մարդկանց ներքին ու արտաքին քաղաքականության առանցքն է: Իրական տնտեսության ծավալների կրճատումը եւ ներմուծման աճը հանգեցնում է նրան, որ Հայաստանի տնտեսությանը պետք է ոչ թե աշխատանք, այլ սպառողական փողեր: Դրանից ելնելով, աշխատանքն արտահանվում է, փողը՝ ներմուծվում:
Որպեսզի արտագաղթը չկրճատվի, այլ աճի, պետք է վարել նաեւ համապատասխան արտաքին քաղաքականություն: Այս իմաստով Հայաստանի ղեկավարությունը վարում է պարզապես իդեալական քաղաքականություն: Մաքսային միությանն անդամակցելու վերաբերյալ Սերժ Սարգսյանի որոշումը Ռուսաստանում աշխատող հայ գաստարբայտերների համար դարձել է լավագույն երաշխիքը: Նրանք, ովքեր Ամանորը նշել են իրենց ընտանիքների հետ, պատմում են, որ այդ որոշումից հետո Ռուսաստանում «աշխատանքային շուրջկալների» ժամանակ հայերին չեն հավաքում, այլ փնտրում են տաջիկներին ու ուզբեկներին: Այստեղից մեկնածները «գոհ» են երկրի ղեկավարության եւ Պուտինի քաղաքականությունից, որը հայերին թույլ է տալիս աշխատել «արտոնյալ պայմաններով»:
Սակայն ոչ բոլորն են ցանկանում մեկնել Ռուսաստան, եւ նրանց համար հունվարի 1-ից նույնպես լավ պայմաններ են ստեղծվել: Ուժի մեջ է մտել Եվրոպական միության հետ վիզային ռեժիմի դյուրացման մասին համաձայնագիրը: Ճիշտ է, ուժի մեջ է մտել նաեւ ռեադմիսիան, եւ Եվրոպայում անօրինական բնակվող հայերի մի մասին կարտաքսեն: Փոխարենը, կշատանան «օրինական միգրանտները»՝ ավելի ինտելեկտուալներն ու օրինապաշտները: ԱՄՆ հետ էլ արդեն բանակցություններ են ընթանում վիզային ռեժիմի դյուրացման կամ նույնիսկ վերացման մասին:
Կիսադատարկ Հայաստանն իդեալական միջավայր է Հայաստանի ներկայիս ղեկավարության համար, որը միգրացիայի օգնությամբ փորձում է լուծել իր գլխավոր խնդիրները: Միայն պաշտոնական տրանսֆերտները կազմում են բյուջեի կեսը, ինչը հնարավորություն է տալիս բարգավաճել բանկերին ու ներկրողներին: Կառավարության սոցիալական պարտավորությունների մի մասը նույնպես արանքից դուրս է գալիս, քանի որ գաստարբայտերների ընտանիքները հույս չեն դնում պետության վրա: Բացի այդ, երկրից հեռանում է առավել աշխատունակ ու ինտելեկտուալ բնակչությունը, որը պետք է կազմեր քաղաքական այլընտրանքային պլատֆորմի հիմքը:
