Արգավանդի կամ Փարաքարի խաղատները փակվում են: Այդ մասին գրում է tert.am-ը, որի հետ զրույցում խաղատների աշխատակիցները նշում են, որ վարվել է ոլորտը մենաշնորհելու քաղաքականություն, ինչի համար էլ պարտադրել են խաղատներին 2014 թվականի հունվարի 1-ից հեռանալ Երեւանից եւ հաստատվել Սեւանում, Ջերմուկում կամ Ծաղկաձորում: Երեւանում մնում են միայն այն խաղատները, որոնք 100 միլիոն դոլար եւ ավելի ներդրում են:
Այդպիսի ընդամենը մեկ խաղատուն կա Երեւանում, որն ըստ մամուլի հրապարակումների պատկանում է ԲՀԿ առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանին՝ Աբովյանի ճանապարհին գտնվող Շանգրի լա խաղատունը, որին կից էլ Ծառուկյանը բացել է ժամանցային Փարավոն համալիրը:
Մեկ տարի առաջ խաղատնային բիզնեսի ներկայացուցիչները հանդիպել էին վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի հետ եւ քննարկել հարցը, բարձրացնելով նաեւ 100 միլիոնի բացառության խնդիրը, որն ըստ նրանց առաջացնում է անհավասար մրցակցություն: Կառավարության գործունեության առանցքային խնդիրը եւ հաջողության գրավականը մրցակցային տնտեսություն ձեւավորելը դիտարկող Տիգրան Սարգսյանը խոստացել էր քննարկել այդ հարցը, անհավասար պայմաններ չառաջացնելու համար: Բայց, փաստացի, դա Տիգրան Սարգսյանի հերթական խոստումը կամ հռչակումն է, որ մնում է անկատար եւ փաստացի ստեղծում իր հռչակած նպատակների տրամագծորեն հակառակ իրավիճակ:
Այժմ Երեւանին մերձ մնում է միայն Ծառուկյանին պատկանող խաղատունը, իսկ մյուսները պարտադրված են կամ 100 միլիոն դոլար ծախսել այստեղ մնալու համար, կամ տեղափոխվել երեք քաղաքներ:
Այստեղ ըստ էության գործ ունենք ներիշխանական յուրօրինակ կոմպրոմիսի հետ, երբ միմյանց խստորեն քննադատող վարչապետն ու ԲՀԿ-ն ամենայն հավանականությամբ որեւէ դիտողություն կամ պահանջ միմյանց հասցեին չեն ունենա, քանի որ Ծառուկյանի խաղատան համար ստեղծվում է իսկապես արտոնյալ վիճակ:
Իհարկե, տնտեսական քաղաքականության ասպարեզում այդօրինակ հնարքները կիրառելի են, երբ առանձնապես խոշոր ներդրումների համար ստեղծվում են արտոնություններ: Այդ իմաստով, Ծառուկյանի կամ որեւէ այլ խոշոր ներդրման համար արտոնություն կիրառելը միանգամայն տրամաբանական տնտեսական քայլ է, որի նպատակը ներդրումները խթանելն է:
Սակայն, այդպիսի դեպքերում սովորաբար հարկային, ոչ թե «տարածքային» արտոնություններ են լինում: Անհավասարությունն էլի անհավասարություն է, արտոնությունն էլի արտոնություն, սակայն կան տարբեր նրբերանգներ, որոնք այլ են տարածքային արտոնության դեպքում եւ մի փոքր այլ են հարկային արտոնության դեպքում:
Բանն այն է, որ հարկային արտոնության դեպքում խոշոր ներդրողի համար ստեղծվում է առավել շահութաբեր բիզնես, իսկ փոքրերը ստիպված են լինում գոհանալ փոքր եկամուտով կամ շահույթով: Բայց նրանց գործելու հնարավորությունը պահպանվում է: Իսկ առկա տարբերակով, փոքրերը զրկվում են Երեւանին կից գործունեություն ծավալելու հնարավորությունից, միեւնույն ժամանակ նրանք կանգնում են նոր քաղաքներում նոր գործունեություն ծավալելու համար անհրաժեշտ ոչ փոքր ներդրումներ կատարելու պարտադրանքի առաջ: Այսինքն, նրանց վրա դրվում են լրացուցիչ ֆինանսական եւ ժամանակային պարտավորություններ:
Նյութի շարունակությունը կարդալ այստեղ :
