Անցած շաբաթ Ազգային ժողովում քննարկվում էին ձկնաբուծության խնդիրները, բնապահպանության նախարար Արամ Հարությունյանի փաստարկները, ինձ թվում է, ընդհանուր աոմամբ հիմնավոր էին եւ, ի վերջո, արժանացան մեծամասնության հավանությանը: Բայց խոսքը ոչ թե խնդրի էության, այլ տվյալ նախարարի վարքագծի մասին է, որից պատգամավորները իրավամբ դժգոհել էին:
Արամ Հարությունյանը իրեն թույլ է տալիս «վերեւից» խոսել ոչ միայն պատգամավորների հետ: Երբ լրագրողներն են իրեն հարց տալիս, նա նույնպես ընդունում է «հոգնած վարժապետի» տեքբ եւ իր ողջ կեցվածքով ցույց է տալիս. «Թեեւ դուք ինձ ձանձրացրել եք ձեր տգիտությամբ, բայց ես, այնուամենայնիվ, կփորձեմ իջնել ձեր մակարդակին ու եւս մեկ անգամ կրկնել այն տարրական ճշմարտությունները, որոնք դուք չգիտեք»: Գուցե մենք գործ ունենք մտքի ինչ-որ մի գիգանտի հետ, բնապահպանության ոլորտում մի այնպիսի անզուգական մասնագետի հետ, որն իր գիտական ուսումնասիրությունները թողած’ հազի՞վ է համքձայնել զբաղեցնել նախարարի պաշտոնը: Բայց Արամ Հարությունյանի կենսագրությունը, կարծես թե, դա չի հուշում, մինչեւ 1999 թվականին պատգամավոր դառնալը՝ նա զբաղվել է գյուղատնտեսական բիզնեսով, 2004 թվականին ՕԵԿ-ի քվոտայով դարձել է քաղաքաշինության նախարար: Սակայն այդ կուսակցությանը, հավանաբար, այնբան էլ հոգով-սրտով նվիրված չէր, որովհետեւ հենց որ ՕԵԿ-ը 2007 թվականին դարձավ ընդդիմություն, Հարությունյանը անմիջապես շարունակեց իր նախարարական կարիերան բնապահպանության ոլորտում: Մարդը մասնագիտությամբ նախարար է. վաղը, պետք լինի, նա կդաոնա մշակույթի կամ ֆինանսների նախարար եւ նույն ամենագետի տեսքով բացատրելու է պատգամավորներին ու լրագրողներին մշակույթի եւ ֆինանսների խնդիրները:
Մանրամասները՝ թերթի այսօրվա համարում
